بررسی ارتباط تنش شغلی با رضایت از شغل در ماماهای شاغل در بیمارستان ها و مراکز بهداشتی و درمانی دولتی شهر مشهد در سال ۱۳۹۰

مقدمه: تنش در محیط کار توسط همه افراد شاغل تجربه می شود که میزان کم آن برای کارآیی ضروری است، در حالی که تنش های بیش از حد، علاوه بر کاهش کارآیی، باعث کاهش رضایت شغلی می شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط تنش شغلی با رضایت از شغل در ماماهای شاغل در بیمارستان ها و مراکز بهداشتی و درمانی دولتی شهر مشهد انجام شد. روش­کار: این مطالعه مقطعی در سال 1390 بر روی 123 مامای شاغل در بیمارستان ها و مراکز بهداشتی- درمانی دولتی شهر مشهد انجام شد. نمونه گیری به صورت دو مرحله ای و ابزار مورد مطالعه، پرسشنامه مشخصات فردی و اطلاعات شغلی، ارزیابی تنش شغلی (37 سؤال) و رضایت شغلی هرزبرگ (41 سؤال) بود. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری spss (نسخه 14) و آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تی تست، آنالیز واریانس یک طرفه و رگرسیون خطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته­ها: میانگین و انحراف معیار سن ماماهای شرکت کننده 02/1±7/32 سال، مدت اشتغال 03±75/10 سال، ساعت کاری در هفته 3/1±15/44 ساعت، نمره کلی تنش شغلی 01/0± 149 و رضایت شغلی 21/1±69/134 بود. شایعترین عوامل تنش زا شامل: تغییر و ترک شغل، کمبود و فقدان همکار و در بین 11 حیطه رضایت شغلی، بیشترین میانگین نمره به حیطه شناخت و قدردانی تعلق داشت. علاوه بر این بین نمره کلی رضایت شغلی با تنش شغلی همبستگی وجود داشت. نتیجه­گیری: تنش شغلی بالا می تواند باعث کاهش رضایت شغلی در ماماها شود.